Blaski i cienie medycyny antycznej

źródło: BEW

Starożytni egipscy lekarze kształcili się w specjalnych szkołach przyświątynnych. W ich apteczkach najczęściej znajdował się czosnek i miód

źródło: BEW

„Historia Biblii”, włoski manuskrypt z 1400 r.

źródło: National Library of Medicine

Hipokrates z Kos (ok. 460–377 r. p.n.e.)

źródło: Hansueli Krapf

Hipokrates twierdził, że ludzkim zdrowiem zawiadują cztery humory. Jedną z metod ich leczenia były częste wizyty w amfiteatrze

3500 lat temu w krajach basenu Morza Śródziemnego narodziła się prewencja epidemiologiczna. Z wielu jej doświadczeń korzystamy do dziś.

W starożytnym Egipcie zawód lekarza nieodłącznie był przypisany kaście kapłańskiej. Kształceni w przyświątynnych szkołach medycy za swych patronów uważali dwie boginie: wyglądającą jak skorpion Selkis i Neit, której lokalny kult narodził się w mieście Sais. Najstarszym znanym nam lekarzem egipskim był słynny Imhotep – architekt i wezyr faraona Dżesera. Był on konstruktorem tzw. piramidy schodkowej w Sakkarze (2630–2611 r. p.n.e.). Zasłynął też ze swojej reformy kalendarza. Jak bardzo ceniono jego wiedzę, świadczy fakt, że po śmierci Imhotep został podniesiony do rangi bóstwa, choć znaleziska archeologiczne wskazują, że już za życia otaczał go niemal boski kult. Dzisiaj nazwalibyśmy go pierwszym naukowcem doświadczalnym. Prowadził obserwacje anatomiczne i opisywał choroby. Wiemy o tym dzięki tzw. Papirusowi Edwina Smitha.

Pierwszy podręcznik dla chirurgów

W 1862 r. amerykański egiptolog Edwin Smith kupił w Luksorze starożytny papirus napisany pismem hieratycznym z tzw. drugiego okresu przejściowego między 2500–3000 r. p.n.e. Był to traktat skierowany głównie do chirurgów wojskowych. Opisywał urazy, jakich może doznać ciało ludzkie podczas walki, głównie złamania kości, zwichnięcia, a nawet związki przyczynowo-skutkowe, jakie mogą zachodzić pomiędzy uszkodzeniami...